(Grote) kindervakantiespelen / Centre aéré
Door: Gorgny
Blijf op de hoogte en volg Floor
16 April 2016 | Frankrijk, Ressons-le-Long
(français en bas)
In de laatste post was ik in afwachting van levering van het bouwmateriaal. Dat kwam inderdaad op vrijdag 8 april. Maar dan wel om 8u30 en niet om 8u zoals beloofd. En aangezien we de vorige dag tot 22u30 hadden doorgewerkt, pas om 23u thuiswaren, maar weer een diepvriespizza uit de kast trokken en pas na middernacht in bed lagen hadden we dat half uurtje graag in bed doorgebracht.
Uitladen van al het spul duurde een uur. Intussen was David gearriveerd en toen konden we eindelijk aan de slag.
De (grote) kindervakantie spelen begonnen met Apenkooien voor volwassenen: het plaatsen van houten platen van 2m bij 1 m en 23 kg zwaar op de bovenverdieping, zonder dat je op de ondergrond (piepschuim met asfalt) mag lopen. De platen gingen met tand en groef in elkaar, maar dat ging niet zo makkelijk en dan moesten ze ook nog eens vastgelijmd.
Bij de lunch arriveerde versterking uit NL: Sjef en Leon kwamen een lang weekend klussen. En dat hebben ze geweten want er werden heel wat overuren gedraaid. Maar gelukkig stond er elke middag weer een uitgebreide Franse maaltijd op tafel en daar deden ze het immers voor.
Didier hielp ook een handje mee en aan het einde van de dag was zowaar de helft van de bovenverdieping weer bewandelbaar.
De volgende dag kwam aannemer Benjamin de Fermacell vloerkorrels op de benedenverdieping gladstrijken. Dus waren we weer om 8u op de werf. Die korrels - vast gemaakt van kapotte Fermacell vloerplaten - leken wel verdacht veel op de inhoud van een kattenbak maar dan zonder de anti-geur middelen. In een halve dag waren de keuken en woonkamer van een gigantische zandbak veranderd in een enorme kattenbak. Maar het te overbruggen hoogteverschil in de huiskamer bleek toch iets hoger dan gedacht en uiteindelijk kwamen we korrels te kort om de gang te kunnen doen. Die werd dus uitgesteld tot later in de week (wel zo handig, konden we boven gewoon doorwerken).
Ondertussen timmerde Leon boven de dakramen af en legden Sylvain en Sjef op een ochtendje eventjes de Fermacell vloerplaten in de badkamer.
Vervolgens gingen we beneden aan de slag met de TMS isolatieplaten. Zelfde verhaal als op de bovenverdieping, we mochten niet op de Fermacell korrels lopen, dus werd ging de tweede manche Apenkooien van start. Didier had inmiddels verstek laten gaan maar invaller Simon (jongste broer van Sylvain) kon er ook wat van en dankzij een voorsprong bij de start ging team FR aan de leiding, die uiteindelijk (dankzij het feit dat de keuken een paar vierkante meter minder oppervlakte heeft dan de woonkamer) toch nog in een gelijk spel eindigde.
Toen de versterking maandagmiddag na een zeer uitgebreide verjaardagslunch met het voltallige gezin Lhotte weer naar NL vertrok hadden we inmiddels een vloer op de bovenverdieping, 3 afgetimmerde dakramen (er moet nog wel wat met gips bijgewerkt worden) en isolatie op de keuken en woonkamer vloer.
Na het apenkooien was het tijd voor een flinke potje puzzelen. De polyethyleen platen waar de vloerverwarmingsbuizen in gelegd moesten worden moesten namelijk geplaatst worden. Dat betekende eerst een plattegrond tekenen van hoe de 6 circuits moesten lopen, dat vervolgens na een belletje met de leverancier weer aanpassen (in tegenstelling tot wat in de handleiding werd aangeraden vond men het uiteindelijk beter om te proberen de circuits zoveel mogelijk van de zelfde lengte te maken) en vervolgens met twee soorten puzzelstukjes de overige benodigde stukken fabriceren. Gelukkig werd en wordt er bij Sylvain thuis veel spelletjes gespeeld en dus kwam broer Nicolas helpen om de puzzel te leggen. Vervolgens moest het hele zaakje met dubbelzijdig plakband (in totaal € 100 aan plakband gebruikt) aan de ondergrond worden vastgeplakt. Maar aangezien er geen kader aan onze puzzel zat omdat we ruimte moesten openlaten onder de toekomstige muurisolatie, keuken en trap en er geen enkele rechte muur of hoek in ons huis te vinden is begon het geheel al snel te verspringen. Een minimeter hier en daar en al snel moet je er stukjes plaat tussen proppen van een centimeter breed.
Volgens de reclame op de site van Caleôsol moet je het hele zaakje in een dag kunnen leggen en aansluiten op de CV ketel. Wij zijn 3 dagen met 3 mensen bezig geweest om de puzzel te leggen! Toen ontvingen we op donderdag de pomp waar het hele zaakje op aangesloten moet worden... en die arriveerde ook als een bouwpakket. Maar dan zonder handleiding! Uiteindelijk besloten we dat we daar geen zin meer in hadden en belden de loodgieter die volgende week moet komen kijken of hij dat ding wel in elkaar durft te zetten en dan terug moet komen om dat ook daadwerkelijk te doen en om met een compressor een test uit te voeren om te zien of er nergens een lek in zit.
Over de isolatieplaten werden alluminium plaatjes gelegd om de buizen in vast te klemmen en de warmte beter te verdelen. En zo hadden we zowaar een nieuwe activiteit: een prachtige ijsbaan.
Inmiddels waren Sylvain en ik nog maar met zijn tweeën over en begonnen we aan de laatste activiteit van onze Kindervakantiespelen: een workshop slangen bezweren. Eitje dachten wij....
Het moeilijkste stuk was om de buis door de muur van de woonkamer naar de gang te werken, want daarbij moest een hoogteverschil van 11 cm overbrugt worden. Maar Sylvain had de vorige dag met zijn vader netjes gaten geboord met behulp van een op de juiste hoek afgesneden stuk isolatieplaat en na wat bijvijlen waren we er klaar voor. De buis ging door de muur met een beschermhuls van elektriciteitsbuis (het Franse type) en daarna rolden wij de slang af en trotseerden bocht na bocht.... en toen, 5 meter voor de finish op het laatste rechte stuk ging het mis. Er kwam een kink in de kabel en de buis werd afgeknepen. We vreesden al het ergste en na een belletje met Caleôsol werd het bevestigd: de buis was nu onbruikbaar en moest eruit. We begonnen dus op nieuw, maar dit keer met veel angst dat het nog eens mis zou kunnen gaan en in de onzekerheid verkerend of we wel genoeg buis zouden hebben om het project af te maken. Gelukkig ging het de tweede keer goed. Met het overgebleven stuk buis van die eerste rol probeerden we het kleinste circuit van de keuken te doen. Dit keer volgens de methode Van Santvoort: slang helemaal uitrollen in de tuin (gelukkig is die 60 meter diep) en beetje bij beetje het huis inwerken.
De middag was inmiddels al vergevorderd en wij hadden gerekend dat we voor 18u het hele zaakje erin zouden hebben en aan een welverdiend rustig weekendje zonder klussen zouden kunnen beginnen. Maar helaas, de buis bleek te kort voor de keuken, moest er weer uit en we begonnen aan de gang (het kleinste circuit). En toen, wederom in het zicht van de haven, sloeg het noodlot opnieuw toe: weer een geknikte buis. We waren inmiddels wanhopig want nu zouden we zeker niet meer genoeg buis hebben. Omdat deze buis maar een beetje geknikt was besloten we het geheel een beetje op te schuiven zouden de knik op een recht stuk zou komen. We dachten dat als de buis de druktest zou doorstaan het misschien allemaal nog wel mee zou vallen. En zo niet, dan konden we dan nog een nieuwe buis bestellen. Met veel angst en beven begonnen we het circuit op nieuw, maar de knik kwam weer in de bocht uit en knikte tot overmaat van ramp nog een keer. Pas de derde keer kwam het goed en we gooiden voor die dag de handdoek in de ring, niet wetend of de buis überhaupt nog te gebruiken was. Onze vrije dag was inmiddels in het water gevallen.
Op zaterdagmorgen gaven we onszelf toch vrijaf want na twee weken om 7u opstaan en lange dagen maken in de bouw waren we aan een keer uitslapen toe. 'S middags gingen we met zijn drieën (Sylvie kwam een handje helpen) terug en kennelijk waren de goden ons ditmaal gunstiger gestemd. De aangekondigde hagelbuien met onweer trokken aan ons voorbij en we werkten er zowaar zonder incidenten 4 circuits in. En toen bleek als kers op de taart dat we nog net genoeg buis overhadden om het circuit van de gang op nieuw te doen. En zo kwam alles toch nog goed.
Volgende episode: de buizen aansluiten op de pomp (jullie mogen alvast een kaarsje gaan branden in de dichtstbijzijnde kerk of bidden tot de Vloerverwarmingsgod dat er daarbij niets knikt), druktest uitvoeren en Fermacellvloerplaten leggen.
Wordt vervolgd...
----------------------------------------
À la fin du dernier épisode je vous ai laissé en attente de la livraison des matériaux de construction. Ceux-ci sont arrivés comme prévu le vendredi matin, mais bien à 8h30 et non pas à 8h comme promis. Compte tenu du fait que nous avions quitté le chantier à 22h30 la veille et que nous nous étions couchés à minuit passé après avoir mangé - encore une fois - une pizza surgelé, nous aurions volontiers passé cette demie heure au lit, plutôt qu'en train d'attendre un camion. La décharge a finalement pris 1h et entretemps David était arrivé pour nous prêter main forte.
C'étaient les vacances et il état donc temps pour le Centre Aéré. Nous avons commencé par le "Jeu des crocodiles" où on saute de meuble à meuble sans pouvoir toucher le sol. Mais bien sur en version adulte: poser des dalles de bois de 23 kg et mesurant 2m par 1m sans toucher le sol couvert de vermaspha (billes de polystyrène couvertes d'asphalte). Pour compliquer la tache, les languettes et rainures n'avaient pas très envie de s'emboiter et en plus il fallait les coller entre elles.
Heureusement des renforts sont arrivés à midi et nous avons pu continuer avec l'aide de Didier, Sjef (cousin de Floor) et Leon (oncle de Floor, père de Sjef).
Au rez-de chaussé maçon Benjamin est venu poser les billes d'égalisation Fermacell et nous sommes passés d'un énorme bac à sable à un gigantesque bac à chat.
Entretemps, le sol de l'étage était fini et en une matinée Sylvain et Sjef ont posé les plaques de sol Fermacell dans la salle de bains. De son côté, Leon a commencé les coffrages des nouveaux vélux.
En bas il était maintenant temps pour la deuxième manche du Jeu des Crocodiles, mais cette fois-ci avec les plaques d'isolation TMS. Le grand avantage étant que celles-ci sont bien plus légères que des dalles de bois. Didier avait jeté l'éponge, mais Simon est venu rejoindre l'équipe. Et ainsi, le lundi après-midi lorsque les renforts néerlandais repartirent chez eux, les ventres remplis à craquer après un long weekend d'excellents repas à la Cantine de Minou avec en finale des sorbets de cassis accompagné de nougat glacé et fondants au chocolat, nous avions un sol en haut, un tiers de sol en bas et 3 vélux coffrés.
Prochaine activité : le puzzle géant du plancher chauffant. Après avoir réalisé le plan de calepinage (parcours des tuyaux sur 6 circuits), il fallait disposer les pièces d'isolant dans lesquelles les tuyaux devaient passer de telle façon à ce qu'elles correspondaient au plan. Pour cela, il fallait découper des plaques pour réaliser des combinaisons inédites. En gros, réaliser ses propres pièces de puzzle. Heureusement Sylvain et Nicolas avaient joué beaucoup au Lego lorsqu'ils étaient jeunes et s'attelaient à la tache. Selon le site de Caleôsol, leur système peut être posé en un jour: posé le matin, chaud le soir. Nous avons mis 3 jours à 3 personnes !!!! Car lorsque le puzzle fut enfin créé, il a fallu le coller par terre avec du scotch double face (nous avons utilisé pour 100 € de scotch) et le gros problème était que notre puzzle n'avait pas de bords fixes, car il ne fallait pas poser de plancher chauffait sous le futur isolation des murs ni sous les meubles fixe de cuisine ou sous l'escalier. Et bien sur, aucun de nos murs ni angles n'étaient droit. Sans repères, on a vite fait de décaler d'un millimètre par ci et par la, et le tout additionné on finit avec des jours de plus d'un centimètre dans lesquels il faut ensuite insérer des cales. D'où, peut-être le nom "Caleôsol"?
Par dessus les plaques venaient des taules d'aluminium dans lesquels nous devions coincer les tubes et qui servent aussi à repartir la chaleur. Notre sol voila transformé en joli patinoire !
Las de faire des puzzles nous avons déclaré forfait sur le puzzle suivant: monter le circulateur arrivé en pièces détaché sans mode d'emploi. Ce sera au plombier de venir le faire et d'exécuter ensuite le teste de pression pour vérifier qu'il n'y ait pas de fuites dans le circuit.
Le vendredi 15 il ne restaient plus que Sylvain et moi et nous commencions la dernière activité du centre aéré : un stage de charmeur de serpents. Facile, nous disions nous et nous nous voyions déjà terminer à 18h pour aller à l'apéro dinatoire donné en honneur de notre nièce et ensuite profiter d'un repos mérité le samedi. Que nenni !
Après avoir avec succès passé le tuyau dans les murs tout en franchissant une différence de hauteur de 11 cm entre salon et couloir, après l'avoir manœuvré dans de nombreuses courbes... le sort s'abattit sur nous. À 5 mètre de la fin, dans la dernière ligne droite, le tuyau se tordit et devint ainsi inutilisable. Nous voilà bon pour recommencer, cette-fois-ci avec la peur au ventre. Nous avons coupé le tuyau à l'endroit maudit et le nouveau circuit se plaça sans problèmes et nous décidions d'utiliser le restant de ce rouleau pour un circuit dans la cuisine. Malheureusement le tuyau n'était pas assez long et nous avons du le retirer et le réemployer dans le couloir. Et la, malheur, deuxième incident : le tuyau s'est tordu une nouvelle fois malgré toutes nos précautions. Le moral en dessous de zéro, nous décidions de décaler un peu le circuit pour que l'endroit plié (moins gravement que la première fois) soit sur une ligne droite et d'attendre le teste de pression pour voir si le tuyau était encore utilisable. Nous recommencions donc une deuxième fois le couloir, mais faute d'avoir assez décalé le tuyau la pliure tomba à nouveau dans une courbe et se replia une deuxième fois. Ce fut finalement la troisième fois la bonne, mais sans savoir si le tuyau était encore bon à employer. Nous fumes contraints de nous arrêter là.
Après une grasse matinée le samedi pour reprendre nos forces, Sylvie nous a accompagné l'après-midi pour terminer la pose des tuyaux. Cette fois-ci les dieux étaient de notre côté et les 4 circuits se sont posés sans problème. Et là, comme cerise sur le gâteau, nous avons découvert qu'il restait juste assez de tuyau pour refaire le circuit du couloir.
Tout est donc bien qui finit bien. Vous pouvez désormais commencer vos prières pour l'étape suivant : le raccord des tuyaux sur le circulateur. Si elles plient à ce moment-là..... Je vous laisse imaginer le drame. Heureusement ce sera le plombier qui le fera.
Ensuite nous pourrons enfin poser les plaques de sol Fermacell et nous aurions un sol sur lequel nous pourrons fixer les rails pour isoler les murs.
À suivre...
In de laatste post was ik in afwachting van levering van het bouwmateriaal. Dat kwam inderdaad op vrijdag 8 april. Maar dan wel om 8u30 en niet om 8u zoals beloofd. En aangezien we de vorige dag tot 22u30 hadden doorgewerkt, pas om 23u thuiswaren, maar weer een diepvriespizza uit de kast trokken en pas na middernacht in bed lagen hadden we dat half uurtje graag in bed doorgebracht.
Uitladen van al het spul duurde een uur. Intussen was David gearriveerd en toen konden we eindelijk aan de slag.
De (grote) kindervakantie spelen begonnen met Apenkooien voor volwassenen: het plaatsen van houten platen van 2m bij 1 m en 23 kg zwaar op de bovenverdieping, zonder dat je op de ondergrond (piepschuim met asfalt) mag lopen. De platen gingen met tand en groef in elkaar, maar dat ging niet zo makkelijk en dan moesten ze ook nog eens vastgelijmd.
Bij de lunch arriveerde versterking uit NL: Sjef en Leon kwamen een lang weekend klussen. En dat hebben ze geweten want er werden heel wat overuren gedraaid. Maar gelukkig stond er elke middag weer een uitgebreide Franse maaltijd op tafel en daar deden ze het immers voor.
Didier hielp ook een handje mee en aan het einde van de dag was zowaar de helft van de bovenverdieping weer bewandelbaar.
De volgende dag kwam aannemer Benjamin de Fermacell vloerkorrels op de benedenverdieping gladstrijken. Dus waren we weer om 8u op de werf. Die korrels - vast gemaakt van kapotte Fermacell vloerplaten - leken wel verdacht veel op de inhoud van een kattenbak maar dan zonder de anti-geur middelen. In een halve dag waren de keuken en woonkamer van een gigantische zandbak veranderd in een enorme kattenbak. Maar het te overbruggen hoogteverschil in de huiskamer bleek toch iets hoger dan gedacht en uiteindelijk kwamen we korrels te kort om de gang te kunnen doen. Die werd dus uitgesteld tot later in de week (wel zo handig, konden we boven gewoon doorwerken).
Ondertussen timmerde Leon boven de dakramen af en legden Sylvain en Sjef op een ochtendje eventjes de Fermacell vloerplaten in de badkamer.
Vervolgens gingen we beneden aan de slag met de TMS isolatieplaten. Zelfde verhaal als op de bovenverdieping, we mochten niet op de Fermacell korrels lopen, dus werd ging de tweede manche Apenkooien van start. Didier had inmiddels verstek laten gaan maar invaller Simon (jongste broer van Sylvain) kon er ook wat van en dankzij een voorsprong bij de start ging team FR aan de leiding, die uiteindelijk (dankzij het feit dat de keuken een paar vierkante meter minder oppervlakte heeft dan de woonkamer) toch nog in een gelijk spel eindigde.
Toen de versterking maandagmiddag na een zeer uitgebreide verjaardagslunch met het voltallige gezin Lhotte weer naar NL vertrok hadden we inmiddels een vloer op de bovenverdieping, 3 afgetimmerde dakramen (er moet nog wel wat met gips bijgewerkt worden) en isolatie op de keuken en woonkamer vloer.
Na het apenkooien was het tijd voor een flinke potje puzzelen. De polyethyleen platen waar de vloerverwarmingsbuizen in gelegd moesten worden moesten namelijk geplaatst worden. Dat betekende eerst een plattegrond tekenen van hoe de 6 circuits moesten lopen, dat vervolgens na een belletje met de leverancier weer aanpassen (in tegenstelling tot wat in de handleiding werd aangeraden vond men het uiteindelijk beter om te proberen de circuits zoveel mogelijk van de zelfde lengte te maken) en vervolgens met twee soorten puzzelstukjes de overige benodigde stukken fabriceren. Gelukkig werd en wordt er bij Sylvain thuis veel spelletjes gespeeld en dus kwam broer Nicolas helpen om de puzzel te leggen. Vervolgens moest het hele zaakje met dubbelzijdig plakband (in totaal € 100 aan plakband gebruikt) aan de ondergrond worden vastgeplakt. Maar aangezien er geen kader aan onze puzzel zat omdat we ruimte moesten openlaten onder de toekomstige muurisolatie, keuken en trap en er geen enkele rechte muur of hoek in ons huis te vinden is begon het geheel al snel te verspringen. Een minimeter hier en daar en al snel moet je er stukjes plaat tussen proppen van een centimeter breed.
Volgens de reclame op de site van Caleôsol moet je het hele zaakje in een dag kunnen leggen en aansluiten op de CV ketel. Wij zijn 3 dagen met 3 mensen bezig geweest om de puzzel te leggen! Toen ontvingen we op donderdag de pomp waar het hele zaakje op aangesloten moet worden... en die arriveerde ook als een bouwpakket. Maar dan zonder handleiding! Uiteindelijk besloten we dat we daar geen zin meer in hadden en belden de loodgieter die volgende week moet komen kijken of hij dat ding wel in elkaar durft te zetten en dan terug moet komen om dat ook daadwerkelijk te doen en om met een compressor een test uit te voeren om te zien of er nergens een lek in zit.
Over de isolatieplaten werden alluminium plaatjes gelegd om de buizen in vast te klemmen en de warmte beter te verdelen. En zo hadden we zowaar een nieuwe activiteit: een prachtige ijsbaan.
Inmiddels waren Sylvain en ik nog maar met zijn tweeën over en begonnen we aan de laatste activiteit van onze Kindervakantiespelen: een workshop slangen bezweren. Eitje dachten wij....
Het moeilijkste stuk was om de buis door de muur van de woonkamer naar de gang te werken, want daarbij moest een hoogteverschil van 11 cm overbrugt worden. Maar Sylvain had de vorige dag met zijn vader netjes gaten geboord met behulp van een op de juiste hoek afgesneden stuk isolatieplaat en na wat bijvijlen waren we er klaar voor. De buis ging door de muur met een beschermhuls van elektriciteitsbuis (het Franse type) en daarna rolden wij de slang af en trotseerden bocht na bocht.... en toen, 5 meter voor de finish op het laatste rechte stuk ging het mis. Er kwam een kink in de kabel en de buis werd afgeknepen. We vreesden al het ergste en na een belletje met Caleôsol werd het bevestigd: de buis was nu onbruikbaar en moest eruit. We begonnen dus op nieuw, maar dit keer met veel angst dat het nog eens mis zou kunnen gaan en in de onzekerheid verkerend of we wel genoeg buis zouden hebben om het project af te maken. Gelukkig ging het de tweede keer goed. Met het overgebleven stuk buis van die eerste rol probeerden we het kleinste circuit van de keuken te doen. Dit keer volgens de methode Van Santvoort: slang helemaal uitrollen in de tuin (gelukkig is die 60 meter diep) en beetje bij beetje het huis inwerken.
De middag was inmiddels al vergevorderd en wij hadden gerekend dat we voor 18u het hele zaakje erin zouden hebben en aan een welverdiend rustig weekendje zonder klussen zouden kunnen beginnen. Maar helaas, de buis bleek te kort voor de keuken, moest er weer uit en we begonnen aan de gang (het kleinste circuit). En toen, wederom in het zicht van de haven, sloeg het noodlot opnieuw toe: weer een geknikte buis. We waren inmiddels wanhopig want nu zouden we zeker niet meer genoeg buis hebben. Omdat deze buis maar een beetje geknikt was besloten we het geheel een beetje op te schuiven zouden de knik op een recht stuk zou komen. We dachten dat als de buis de druktest zou doorstaan het misschien allemaal nog wel mee zou vallen. En zo niet, dan konden we dan nog een nieuwe buis bestellen. Met veel angst en beven begonnen we het circuit op nieuw, maar de knik kwam weer in de bocht uit en knikte tot overmaat van ramp nog een keer. Pas de derde keer kwam het goed en we gooiden voor die dag de handdoek in de ring, niet wetend of de buis überhaupt nog te gebruiken was. Onze vrije dag was inmiddels in het water gevallen.
Op zaterdagmorgen gaven we onszelf toch vrijaf want na twee weken om 7u opstaan en lange dagen maken in de bouw waren we aan een keer uitslapen toe. 'S middags gingen we met zijn drieën (Sylvie kwam een handje helpen) terug en kennelijk waren de goden ons ditmaal gunstiger gestemd. De aangekondigde hagelbuien met onweer trokken aan ons voorbij en we werkten er zowaar zonder incidenten 4 circuits in. En toen bleek als kers op de taart dat we nog net genoeg buis overhadden om het circuit van de gang op nieuw te doen. En zo kwam alles toch nog goed.
Volgende episode: de buizen aansluiten op de pomp (jullie mogen alvast een kaarsje gaan branden in de dichtstbijzijnde kerk of bidden tot de Vloerverwarmingsgod dat er daarbij niets knikt), druktest uitvoeren en Fermacellvloerplaten leggen.
Wordt vervolgd...
----------------------------------------
À la fin du dernier épisode je vous ai laissé en attente de la livraison des matériaux de construction. Ceux-ci sont arrivés comme prévu le vendredi matin, mais bien à 8h30 et non pas à 8h comme promis. Compte tenu du fait que nous avions quitté le chantier à 22h30 la veille et que nous nous étions couchés à minuit passé après avoir mangé - encore une fois - une pizza surgelé, nous aurions volontiers passé cette demie heure au lit, plutôt qu'en train d'attendre un camion. La décharge a finalement pris 1h et entretemps David était arrivé pour nous prêter main forte.
C'étaient les vacances et il état donc temps pour le Centre Aéré. Nous avons commencé par le "Jeu des crocodiles" où on saute de meuble à meuble sans pouvoir toucher le sol. Mais bien sur en version adulte: poser des dalles de bois de 23 kg et mesurant 2m par 1m sans toucher le sol couvert de vermaspha (billes de polystyrène couvertes d'asphalte). Pour compliquer la tache, les languettes et rainures n'avaient pas très envie de s'emboiter et en plus il fallait les coller entre elles.
Heureusement des renforts sont arrivés à midi et nous avons pu continuer avec l'aide de Didier, Sjef (cousin de Floor) et Leon (oncle de Floor, père de Sjef).
Au rez-de chaussé maçon Benjamin est venu poser les billes d'égalisation Fermacell et nous sommes passés d'un énorme bac à sable à un gigantesque bac à chat.
Entretemps, le sol de l'étage était fini et en une matinée Sylvain et Sjef ont posé les plaques de sol Fermacell dans la salle de bains. De son côté, Leon a commencé les coffrages des nouveaux vélux.
En bas il était maintenant temps pour la deuxième manche du Jeu des Crocodiles, mais cette fois-ci avec les plaques d'isolation TMS. Le grand avantage étant que celles-ci sont bien plus légères que des dalles de bois. Didier avait jeté l'éponge, mais Simon est venu rejoindre l'équipe. Et ainsi, le lundi après-midi lorsque les renforts néerlandais repartirent chez eux, les ventres remplis à craquer après un long weekend d'excellents repas à la Cantine de Minou avec en finale des sorbets de cassis accompagné de nougat glacé et fondants au chocolat, nous avions un sol en haut, un tiers de sol en bas et 3 vélux coffrés.
Prochaine activité : le puzzle géant du plancher chauffant. Après avoir réalisé le plan de calepinage (parcours des tuyaux sur 6 circuits), il fallait disposer les pièces d'isolant dans lesquelles les tuyaux devaient passer de telle façon à ce qu'elles correspondaient au plan. Pour cela, il fallait découper des plaques pour réaliser des combinaisons inédites. En gros, réaliser ses propres pièces de puzzle. Heureusement Sylvain et Nicolas avaient joué beaucoup au Lego lorsqu'ils étaient jeunes et s'attelaient à la tache. Selon le site de Caleôsol, leur système peut être posé en un jour: posé le matin, chaud le soir. Nous avons mis 3 jours à 3 personnes !!!! Car lorsque le puzzle fut enfin créé, il a fallu le coller par terre avec du scotch double face (nous avons utilisé pour 100 € de scotch) et le gros problème était que notre puzzle n'avait pas de bords fixes, car il ne fallait pas poser de plancher chauffait sous le futur isolation des murs ni sous les meubles fixe de cuisine ou sous l'escalier. Et bien sur, aucun de nos murs ni angles n'étaient droit. Sans repères, on a vite fait de décaler d'un millimètre par ci et par la, et le tout additionné on finit avec des jours de plus d'un centimètre dans lesquels il faut ensuite insérer des cales. D'où, peut-être le nom "Caleôsol"?
Par dessus les plaques venaient des taules d'aluminium dans lesquels nous devions coincer les tubes et qui servent aussi à repartir la chaleur. Notre sol voila transformé en joli patinoire !
Las de faire des puzzles nous avons déclaré forfait sur le puzzle suivant: monter le circulateur arrivé en pièces détaché sans mode d'emploi. Ce sera au plombier de venir le faire et d'exécuter ensuite le teste de pression pour vérifier qu'il n'y ait pas de fuites dans le circuit.
Le vendredi 15 il ne restaient plus que Sylvain et moi et nous commencions la dernière activité du centre aéré : un stage de charmeur de serpents. Facile, nous disions nous et nous nous voyions déjà terminer à 18h pour aller à l'apéro dinatoire donné en honneur de notre nièce et ensuite profiter d'un repos mérité le samedi. Que nenni !
Après avoir avec succès passé le tuyau dans les murs tout en franchissant une différence de hauteur de 11 cm entre salon et couloir, après l'avoir manœuvré dans de nombreuses courbes... le sort s'abattit sur nous. À 5 mètre de la fin, dans la dernière ligne droite, le tuyau se tordit et devint ainsi inutilisable. Nous voilà bon pour recommencer, cette-fois-ci avec la peur au ventre. Nous avons coupé le tuyau à l'endroit maudit et le nouveau circuit se plaça sans problèmes et nous décidions d'utiliser le restant de ce rouleau pour un circuit dans la cuisine. Malheureusement le tuyau n'était pas assez long et nous avons du le retirer et le réemployer dans le couloir. Et la, malheur, deuxième incident : le tuyau s'est tordu une nouvelle fois malgré toutes nos précautions. Le moral en dessous de zéro, nous décidions de décaler un peu le circuit pour que l'endroit plié (moins gravement que la première fois) soit sur une ligne droite et d'attendre le teste de pression pour voir si le tuyau était encore utilisable. Nous recommencions donc une deuxième fois le couloir, mais faute d'avoir assez décalé le tuyau la pliure tomba à nouveau dans une courbe et se replia une deuxième fois. Ce fut finalement la troisième fois la bonne, mais sans savoir si le tuyau était encore bon à employer. Nous fumes contraints de nous arrêter là.
Après une grasse matinée le samedi pour reprendre nos forces, Sylvie nous a accompagné l'après-midi pour terminer la pose des tuyaux. Cette fois-ci les dieux étaient de notre côté et les 4 circuits se sont posés sans problème. Et là, comme cerise sur le gâteau, nous avons découvert qu'il restait juste assez de tuyau pour refaire le circuit du couloir.
Tout est donc bien qui finit bien. Vous pouvez désormais commencer vos prières pour l'étape suivant : le raccord des tuyaux sur le circulateur. Si elles plient à ce moment-là..... Je vous laisse imaginer le drame. Heureusement ce sera le plombier qui le fera.
Ensuite nous pourrons enfin poser les plaques de sol Fermacell et nous aurions un sol sur lequel nous pourrons fixer les rails pour isoler les murs.
À suivre...
