Zandstralen / sablage des poutres
Door: Gorgny
Blijf op de hoogte en volg Floor
18 December 2015 | Frankrijk, Ressons-le-Long
(Résumé Français en bas)
Het is al weer andehalve week geleden, maar ik had nog geen tijd gehad om onze weblog te updaten en vervolgens was er iets mis met de site en kon ik mijn verslag niet plaatsen.
Vorige week hebben we de plafondbalken van de keuken en gang gezandstraald. Er zat namelijk een hele dikke laag kalkverf op die we er niet zomaar af hadden kunnen schuren.
We hadden dus bij Loxam (verhuurbedrijf) een zandstraler + compressor gehuurd en bevriende gepensioneerde timmerman Francis gevraagd om met zijn busje dat apparaat naar ons huis te rijden. Sylvain had de maten doorgegeven, dus bus was opgemeten, het zou moeten passen. Sylvain had die ochtend overuren opgenomen om niet nog eerst naar de voorschoolse opvangt te hoeven en om 8u30 stonden wij dus bij de Loxam.
Mevrouw van Loxam: "Hmm, het is niet echt goed weer om te zandstralen. Het is veel te vochtig."
Wij: "eeeehhhh !"
Zij: "Maar ik heb nog wel een apparaat staan dat het vocht uit de lucht haalt voordat het met zand door de slang gespoten wordt. Dat kan ik je ook wel meegeven."
Wij: :-)
Zij: "Waar dachten jullie dat mee te vervoeren?"
Wij: "Een vriend komt zo met een busje."
De bus komt aan.
Zij: "Oh, maar dat gaat er nooit inpassen hoor. Aan die compressor zit een enorme trekstang (noot van de redactie: met een soort haak die je niet aan een trekhaak kan hangen). Die past er nooit in."
Wij: :-(
Zij: "Nou weet je wat, Jan (zo noemen we 'm voor het gemak maar even) komt zo en die kan 'm wel even naar jullie toe rijden. Dan kan hij 'm meteen aanzetten en ter plekke uitleggen hoe het werkt." (Eigenlijk koste leveren 150 euro, kregen we gewoon cadeau.)
Wij: zucht van opluchting
We wachten op Jan en om 10u (veel later dan gepland) stond de zandstraler dan eindelijk in onze cour. In de schuur lagen 30 zakken zand van 35 kg per stuk die Sylvain de vorige dag in zijn eentje van bedrijf Demarest (2 km verderop) naar ons huisje had vervoerd met de geleende auto van pa en ma.
Jan van Loxam: "Nou, kom maar met een zandzak, dan gaan we de zandstraler aanzetten."
Sylvain brengt een zak zand.
Jan: "Oh, maar dat zal niet gaan! Het zand is nat. En het is veel te grof. Ze hebben jullie niet het goede zand verkocht."
Wij: ???!!!!!
Terwijl wij bedenken hoe we het zand zo snel weer gaan omruilen (machine maar voor één dag gehuurd want kost € 180 per dag inclusief diesel voor de compressor) demonstreert Jan hoe de zandstraler aangezet moet worden. Ik film met Sylvains tablet en versta er niets van, zo'n herrie maakt de compressor.
Vervolgens gaat Jan weg en moeten wij de zandzakken gaan ruilen. Vader van Sylvain gebeld die hals over kop is komen helpen en de auto van ma gaan halen bij de school (ze was zelf op excursie, maar er waren gelukkig reserve sleutels). 15 zakken weer in de auto en naar Demarest.
Baas van Demarest: "Oh ja, maar dat is niet het goede zand! Je moet code 32 en niet code 02 hebben! Het moet heel fijn wit en droog zand zijn. Ik roep de boekhoudster ze zal het wel omruilen."
Wij: Oef! En wat een geluk dat de vrachtwagen niet door onze poort kon, want ze hadden Sylvain voorgesteld om het "en vrac" te leveren omdat het dan nog goedkoper was geweest.
Het goede nieuws: deze zakken wegen maar 25 kg! (maar wel duurder: 5 euro per zak en we hebben er 24 gebruikt, dus 120 euro zand).
Na twee keer heen en weer rijden is het bijna 12 uur en hebben we eindelijk het juiste zand. Een halve dag verspild. We willen de video terug kijken om te zien hoe het apparaat ook al weer aan moest maar..... de batterij is op en Sylvain heeft de kabel niet bij zich! KREUN!!!
Dan maar zelf proberen. Met wat zoeken komt het toch goed en kunnen we - met een halve dag vertraging - eindelijk beginnen. Stel je bij zandstralen zoiets als een gigantische hogedrukspuit voor waar zand uit komt. Het veroorzaakt zo'n stof dat je een soort maanlandingshelm op moet waar lucht in gespoten wordt zodat je nog kan ademen. Het vizier is binnen de kortste keren zo vies dat je niets meer ziet en je staat dus in een gigantische zandstorm ongeveer te mikken waar je hoopt dat het balkje zich bevind. Vervolgens grote hap lucht, helm af en kijken of het inderdaad wel wat gedaan heeft. De slang is zwaar, je moet 'm in de lucht houden (we hebben een week later nog spierpijn), eraan trekken om bij het einde van het vertrek te kunnen komen en ondertussen sta je half blind te schuifelen op een stijger.
En dat hebben we in totaal 9 uur achter elkaar gedaan. Het meeste woensdag en Sylvain nog zo'n anderhalf uur donderdag ochtend. Terwijl de een staat te stralen, gooit de ander om de 10 minuten een nieuwe zak in de machine. Ter herinnering: een zak weegt 25 kg.
Na de lunch belt de mevrouw van Loxam met een geweldig lief aanbod: we mogen het apparaat tot de volgende ochtend houden, dan kunnen we 's avonds en donderdagochtend nog even doorwerken.
Gelukkig is het resultaat zeer overtuigend. De verf verdwijnt als sneeuw voor de zon en er blijven prachtige blanco balken over. Op de grond vormt zich een dikke dikke laag zand en het hele huis wordt langzaam veroverd door het stof. Tot op de bovenverdieping. Ik moest mijn boterhammetjes zelfs in de afgesloten douche eten om niet in het stof te zitten!
Om half zeven vertrekt Sylvain om dansles te geven. Ik ga nog een uur door. De moeder van Sylvain komt mij ophalen om me thuis te brengen en is zo lief om een flink stuk Flammenküchen (pizza uit de Elzas) voor me mee te brengen. Die verorber ik nog voordat ik onder de douche ga.... waar ik 5 x mijn haar moet wassen om al het stof eruit te krijgen.
Zo zijn we weer 300 euro armer maar een paar mooie balken rijker.
Wordt vervolgd.....
Résumé en français (vous loupez le récit humoristique, tant pis pour vous ;-)):
Mercredi 9 décembre nous avons sablé les poutres. C'était tout un périple et nous avons eu beaucoup de contretemps, mais tout est bien qui finit bien grâce aux gens magnifiques de Loxam.
Voici ce qui nous est arrivé:
- En arrivant on nous a dit qu'il ne faisait pas un bon temps pour sabler: il faisait beaucoup trop humide. Heureusement on nous a donné un autre appareil (meilleur et normalement plus cher) qui filtrait l'air avant de l'envoyer dans le tuyau
- La sableuse et le compresseur ne seraient jamais rentrés dans le camion de Francis, alors qu'on nous avait donné les mesures et que en théorie ça devait marcher. Heureusement ils sont venu nous l'emmener gratuitement! (normalement la livraison coûtait aussi cher que la location)
- Les 30 sacs de sable (35 kg pièce) que Sylvain avait apporté la veille n'étaient pas le bon type. Il était beaucoup trop humide et grossier. Il nous a fallu aller les échanger. Heureusement Didier est venu nous aider. Et heureusement les nouveaux sacs ne pesaient "que" 25 kg. Par contre, ils coutaient plus cher: 5 euros le sac. Nous en avons "envoyé en l'air" 24.
- Nous avons commencé avec une demie journée de retard (location de l'engin environ 180 euros par jour). Heureusement ils nous ont rappelé pour dire qu'on pouvait le garder jusqu'au lendemain matin.
- Nous avions filmé les instructions de mise en route avec la tablette de Sylvain, mais lorsque nous avons voulu regarder la vidéo la batterie était plate.... Heureusement nous avons réussi à mettre en route la sableuse tout de même.
Lorsqu'on sable on s'habille comme pour aller sur la lune. On a un casque avec une alimentation d'air pour pouvoir respirer. On tient le gros tuyaux en hauteur en tirant dessus pour atteindre le fond de la pièce. Et surtout on ne voit rien! La visière s'encrasse directement et on se retrouve donc dans une énorme tempête de sable et on vise à peu près où se trouve la poutre, tout en se déplaçant en tâtonnant sur un échafaudage. Tous les quelques minutes on prend une bouffée d'air, on enlève le casque pour voir si ça a marché. Heureusement c'est le cas. Ça marche même très bien, mais il reste toujours des petits endroits qu'on doit repasser.
Pendant ce temps là, l'autre reverse du sable dans la machine à peu près tous les 10 minutes lorsqu'on se rend compte que ça ne fait plus rien.
Nous avons travaillé ainsi pendant 9 heures de suite. Le gros le mercredi et Sylvain y est encore retourné pour terminer le couloir jeudi matin.
Le résultat: de belles poutres nues et des courbatures pendant une semaine. Ah oui, et une couche de 5 cm de sable par terre et de la poussière absolument partout dans la maison !
À bientôt pour la suite....
Het is al weer andehalve week geleden, maar ik had nog geen tijd gehad om onze weblog te updaten en vervolgens was er iets mis met de site en kon ik mijn verslag niet plaatsen.
Vorige week hebben we de plafondbalken van de keuken en gang gezandstraald. Er zat namelijk een hele dikke laag kalkverf op die we er niet zomaar af hadden kunnen schuren.
We hadden dus bij Loxam (verhuurbedrijf) een zandstraler + compressor gehuurd en bevriende gepensioneerde timmerman Francis gevraagd om met zijn busje dat apparaat naar ons huis te rijden. Sylvain had de maten doorgegeven, dus bus was opgemeten, het zou moeten passen. Sylvain had die ochtend overuren opgenomen om niet nog eerst naar de voorschoolse opvangt te hoeven en om 8u30 stonden wij dus bij de Loxam.
Mevrouw van Loxam: "Hmm, het is niet echt goed weer om te zandstralen. Het is veel te vochtig."
Wij: "eeeehhhh !"
Zij: "Maar ik heb nog wel een apparaat staan dat het vocht uit de lucht haalt voordat het met zand door de slang gespoten wordt. Dat kan ik je ook wel meegeven."
Wij: :-)
Zij: "Waar dachten jullie dat mee te vervoeren?"
Wij: "Een vriend komt zo met een busje."
De bus komt aan.
Zij: "Oh, maar dat gaat er nooit inpassen hoor. Aan die compressor zit een enorme trekstang (noot van de redactie: met een soort haak die je niet aan een trekhaak kan hangen). Die past er nooit in."
Wij: :-(
Zij: "Nou weet je wat, Jan (zo noemen we 'm voor het gemak maar even) komt zo en die kan 'm wel even naar jullie toe rijden. Dan kan hij 'm meteen aanzetten en ter plekke uitleggen hoe het werkt." (Eigenlijk koste leveren 150 euro, kregen we gewoon cadeau.)
Wij: zucht van opluchting
We wachten op Jan en om 10u (veel later dan gepland) stond de zandstraler dan eindelijk in onze cour. In de schuur lagen 30 zakken zand van 35 kg per stuk die Sylvain de vorige dag in zijn eentje van bedrijf Demarest (2 km verderop) naar ons huisje had vervoerd met de geleende auto van pa en ma.
Jan van Loxam: "Nou, kom maar met een zandzak, dan gaan we de zandstraler aanzetten."
Sylvain brengt een zak zand.
Jan: "Oh, maar dat zal niet gaan! Het zand is nat. En het is veel te grof. Ze hebben jullie niet het goede zand verkocht."
Wij: ???!!!!!
Terwijl wij bedenken hoe we het zand zo snel weer gaan omruilen (machine maar voor één dag gehuurd want kost € 180 per dag inclusief diesel voor de compressor) demonstreert Jan hoe de zandstraler aangezet moet worden. Ik film met Sylvains tablet en versta er niets van, zo'n herrie maakt de compressor.
Vervolgens gaat Jan weg en moeten wij de zandzakken gaan ruilen. Vader van Sylvain gebeld die hals over kop is komen helpen en de auto van ma gaan halen bij de school (ze was zelf op excursie, maar er waren gelukkig reserve sleutels). 15 zakken weer in de auto en naar Demarest.
Baas van Demarest: "Oh ja, maar dat is niet het goede zand! Je moet code 32 en niet code 02 hebben! Het moet heel fijn wit en droog zand zijn. Ik roep de boekhoudster ze zal het wel omruilen."
Wij: Oef! En wat een geluk dat de vrachtwagen niet door onze poort kon, want ze hadden Sylvain voorgesteld om het "en vrac" te leveren omdat het dan nog goedkoper was geweest.
Het goede nieuws: deze zakken wegen maar 25 kg! (maar wel duurder: 5 euro per zak en we hebben er 24 gebruikt, dus 120 euro zand).
Na twee keer heen en weer rijden is het bijna 12 uur en hebben we eindelijk het juiste zand. Een halve dag verspild. We willen de video terug kijken om te zien hoe het apparaat ook al weer aan moest maar..... de batterij is op en Sylvain heeft de kabel niet bij zich! KREUN!!!
Dan maar zelf proberen. Met wat zoeken komt het toch goed en kunnen we - met een halve dag vertraging - eindelijk beginnen. Stel je bij zandstralen zoiets als een gigantische hogedrukspuit voor waar zand uit komt. Het veroorzaakt zo'n stof dat je een soort maanlandingshelm op moet waar lucht in gespoten wordt zodat je nog kan ademen. Het vizier is binnen de kortste keren zo vies dat je niets meer ziet en je staat dus in een gigantische zandstorm ongeveer te mikken waar je hoopt dat het balkje zich bevind. Vervolgens grote hap lucht, helm af en kijken of het inderdaad wel wat gedaan heeft. De slang is zwaar, je moet 'm in de lucht houden (we hebben een week later nog spierpijn), eraan trekken om bij het einde van het vertrek te kunnen komen en ondertussen sta je half blind te schuifelen op een stijger.
En dat hebben we in totaal 9 uur achter elkaar gedaan. Het meeste woensdag en Sylvain nog zo'n anderhalf uur donderdag ochtend. Terwijl de een staat te stralen, gooit de ander om de 10 minuten een nieuwe zak in de machine. Ter herinnering: een zak weegt 25 kg.
Na de lunch belt de mevrouw van Loxam met een geweldig lief aanbod: we mogen het apparaat tot de volgende ochtend houden, dan kunnen we 's avonds en donderdagochtend nog even doorwerken.
Gelukkig is het resultaat zeer overtuigend. De verf verdwijnt als sneeuw voor de zon en er blijven prachtige blanco balken over. Op de grond vormt zich een dikke dikke laag zand en het hele huis wordt langzaam veroverd door het stof. Tot op de bovenverdieping. Ik moest mijn boterhammetjes zelfs in de afgesloten douche eten om niet in het stof te zitten!
Om half zeven vertrekt Sylvain om dansles te geven. Ik ga nog een uur door. De moeder van Sylvain komt mij ophalen om me thuis te brengen en is zo lief om een flink stuk Flammenküchen (pizza uit de Elzas) voor me mee te brengen. Die verorber ik nog voordat ik onder de douche ga.... waar ik 5 x mijn haar moet wassen om al het stof eruit te krijgen.
Zo zijn we weer 300 euro armer maar een paar mooie balken rijker.
Wordt vervolgd.....
Résumé en français (vous loupez le récit humoristique, tant pis pour vous ;-)):
Mercredi 9 décembre nous avons sablé les poutres. C'était tout un périple et nous avons eu beaucoup de contretemps, mais tout est bien qui finit bien grâce aux gens magnifiques de Loxam.
Voici ce qui nous est arrivé:
- En arrivant on nous a dit qu'il ne faisait pas un bon temps pour sabler: il faisait beaucoup trop humide. Heureusement on nous a donné un autre appareil (meilleur et normalement plus cher) qui filtrait l'air avant de l'envoyer dans le tuyau
- La sableuse et le compresseur ne seraient jamais rentrés dans le camion de Francis, alors qu'on nous avait donné les mesures et que en théorie ça devait marcher. Heureusement ils sont venu nous l'emmener gratuitement! (normalement la livraison coûtait aussi cher que la location)
- Les 30 sacs de sable (35 kg pièce) que Sylvain avait apporté la veille n'étaient pas le bon type. Il était beaucoup trop humide et grossier. Il nous a fallu aller les échanger. Heureusement Didier est venu nous aider. Et heureusement les nouveaux sacs ne pesaient "que" 25 kg. Par contre, ils coutaient plus cher: 5 euros le sac. Nous en avons "envoyé en l'air" 24.
- Nous avons commencé avec une demie journée de retard (location de l'engin environ 180 euros par jour). Heureusement ils nous ont rappelé pour dire qu'on pouvait le garder jusqu'au lendemain matin.
- Nous avions filmé les instructions de mise en route avec la tablette de Sylvain, mais lorsque nous avons voulu regarder la vidéo la batterie était plate.... Heureusement nous avons réussi à mettre en route la sableuse tout de même.
Lorsqu'on sable on s'habille comme pour aller sur la lune. On a un casque avec une alimentation d'air pour pouvoir respirer. On tient le gros tuyaux en hauteur en tirant dessus pour atteindre le fond de la pièce. Et surtout on ne voit rien! La visière s'encrasse directement et on se retrouve donc dans une énorme tempête de sable et on vise à peu près où se trouve la poutre, tout en se déplaçant en tâtonnant sur un échafaudage. Tous les quelques minutes on prend une bouffée d'air, on enlève le casque pour voir si ça a marché. Heureusement c'est le cas. Ça marche même très bien, mais il reste toujours des petits endroits qu'on doit repasser.
Pendant ce temps là, l'autre reverse du sable dans la machine à peu près tous les 10 minutes lorsqu'on se rend compte que ça ne fait plus rien.
Nous avons travaillé ainsi pendant 9 heures de suite. Le gros le mercredi et Sylvain y est encore retourné pour terminer le couloir jeudi matin.
Le résultat: de belles poutres nues et des courbatures pendant une semaine. Ah oui, et une couche de 5 cm de sable par terre et de la poussière absolument partout dans la maison !
À bientôt pour la suite....
-
18 December 2015 - 22:31
Monique:
Tjemig, gossie nauw, wat een avontuur....
Maar wat een schitterend resultaat... lijkt wel een openluchtmuseum :-)
